Naamloze pagina

EEN RUSTPUNT

Ik wil mijn pijn die eer bewijzen
die eerlijk toekomt haar. Zij was
mijn gids in 't mij ontvreemde
land dat in mij heet: Onnoembaar
stil verlangen. Zijn.

Zij raakte tere plekken aan
waar schoonheid lag verborgen.
Zij dekte toe wat niet kon zijn
zichzelf. Zij schonk mij
wijsheid, kracht in
't toevertrouwen? Zij is
mijn ster van hoop.

Zij brengt mij waar ik zijn wil,
onverhoopt en geeft mij,
veilig weggeborgen, goedheid
in eenvoud van de dingen.
Tastbaar. Nabij. In jou. In mij.

Zij geeft mij levenswarmte,
die drang om hier te zijn.
Onwankelbaar te binden
de aarde met de hemel.
Mijn benen met mijn lijf.

En scheppend wil ik haar
die eer bewijzen. Aarde
zijn vervuld van geest.
Mijn geest. Verbonden
met al wie voor mij ging
en na mij komen zal. Eén.

Dit heeft geen pretenties, van welke aard ook.
Is louter dit: ik wil leven én leven geven.
Anders kan ik niet zijn. Als dit ook jou
die stevigheid mag bieden die ik hierbij
ervaar, dan weet ik mij nog meer gedragen,
nog sterker geest-verbonden,
geworteld in de aarde.