Naamloze pagina

ANKEREN

Soms - zoals nu -
wil ik schrijven
over al het mooie
aan rustige kracht in mij.
Tot dit stabiele doorslaat
en de pool van wanhoop -
verleden - zijn pijn uitbraakt.

Overgave leidt me naar
dit wonder. Kracht.
Een vaak erkennende
steun stroomt toe uit ver
weg gewaande werelden
zoals het opgenomen worden
in een omvattende gemeenschap
van hoog vrouwelijk zijn.

Ontroering wekt nieuwe pijn.
Bevrijding volgt. Rechtmatig.
Intensiteit houdt me wakker.
Ach hoe, hoe moet ik
mij geborgen weten !
En toch, toch vind ik de weg,
weer naar mijn aarde,
de grond van mijn bestaan.

Vreugde wordt ook lijfelijk
ervaren. Daarin mij aarden.
Mijzelf aard-ig beleven.
In aandacht. Gerichte kracht
van het willen. Ankeren
in deze materie. Nu.
Mijn vorm wil zijn.
Gegeven in dit bestaan.